Stageband Jazz Orchestra Business Plan

Sinds ik, na een pauze van 20 jaar, weer aktief ben in Stageband Jazz Orchestra fascineert het me: Wat is het bestaansrecht van een band als dit? De band, veelal professionals aangevuld met conservatorium studenten en uitstekende amateurs, opereert als traditie totaal in de marge van het muziekgebeuren. En dat al 37 jaar lang met wekelijkse repetities. Alle big band prijzen winnen die er te winnen zijn, en dan toch onbemind. Zelf een organisatie als de Jazzfietstour uit Groningen haalt zijn neus ervoor op.

Tijdens het Eurosonic festival over enkele weken in Groningen zal niemand vragen naar de Stageband. Toen ik enkele weken geleden aanwezig was op de zeer royaal geoutilleerde openingsreceptie van een concerttour van het NNO heb ik ook niemand horen vragen naar onze Big Band. Ik hoor wel eens muzikanten en publiek uit de klassieke hoek klagen over het klassieke muziekklimaat in Nederland, maar de mogelijkheden van een orkest als het NNO, geven ons jazzprofessionals het gevoel dat we niet eens 2de maar laatste keus zijn in het muziekspectrum. Opererend in een 3de wereldland, met alle oprechte armoede van dien.

Waarom is dat eigenlijk zo? Wat zijn de criteria voor steun uit de publieke middelen voor festivals als Eurosonic, of een galadiner van het NNO. Is het voor deze partijen lastiger dan voor b.v. de Stageband om commerciële partijen aan zich te binden? Dat namelijk zou het kunstbeleid zijn de afgelopen jaren. Steunen waar nodig !!

Artistiek gesproken voldoen wij denk ik aan alle criteria. Dit jaar alleen al hebben wij 2 totale jazzmuziek programma’s ontwikkeld. Met regionale topmuzikanten, grotendeels met groot succes opgeleid door de overheid ten einde te participeren in de kreupele muzikanten arbeidsmarkt. We hebben 6 concerten geïnitieerd, zelf gefinanceerd en de volledige marketing gefaciliteerd. En in eigen beheer, en op eigen kosten een CD geproduceerd, met volledig nieuw eigentijds serieus repertoire. Ik denk ook niet dat iemand het speelniveau van de band betwist.

Maar als ik contact zoek met de gemeente Groningen, om ons met de karigste steun die er is (BAK subsidie) te helpen bij de repetitiekosten, dan wordt dat afgewezen met het argument dat wij professionals zijn (!), terwijl ieder lid jaarlijks gemiddeld tussen de € 500 en € 1000 investeert in de band. (Aan reis en parkeerkostenen b.v. misgelopen inkomsten voor optredens en lessen)

Waar gaat dit mis? En welke politicus agendeert eens deze abjecte scheefgroei?

In de kunstwereld is in de loop der jaren hetzelfde probleem ontstaan als in de wetenschappelijke wereld, n.l. dat de grootste partijen (groot geworden door overheidssteun) de subsidiegevende partijen het professioneelst aanvliegen (door kantoorgebouwen vol fulltimewerkende subsidie aanvragers), en daardoor steeds groter worden, en alle kleine spelers met prachtige nieuwe initiatieven verstikken.

Met allemaal plannen, zonder enig budget, maar met heel veel artistieke inhoud, ploeteren wij door. Vechtend als Don Quichotte tegen een weerbarstige realiteit.

Gister de 2de presentatie van het prachtige en spannende programma van het supertalent Pasha Shcherbakov. Romantisch is zijn verhaal. Vanuit Rusland hier geland om te studeren, onmiddelijk opgenomen in het jazzcircuit vanwege zijn enorme trombone capaciteiten. Schrijft een totaal programma voor onze band, dirigeert en leidt de repetities om ons zijn “Human Music” aan te leren en uit te leggen. Met het geduld van een meester. En het kost hem alleen maar geld. Ik vind dat enorm gênant.

Maar de 37 enthousiaste bezoekers (grote dank daarvoor) geven ons weer geld genoeg voor 5 repetities, dus we kunnen door. Met het volgende zeer ambitieuze project, de nieuwe Paas Suite, waar we naast alle door de overheid gesteunde en zeer druk bezochte ette(r)lijke keren uitgevoerde christelijke Passie’s een wereldse variant plaatsten. Ieder jaar dezelfde? Nee, ieder jaar een andere, een nieuwe, een nooit eerder uitgevoerde. Een iets aan de Nederlandse muziekbibliotheek toevoegend stuk. Zou je eigenlijk willen steunen in een land waar het zo vaak over cultuur gaat. Gebeurt niet! Heel erg raar.