Ik krijg regelmatig de vraag van mensen wat ze kunnen verwachten tijdens het zien en luisteren naar de Suite. Zien is makkelijk. 18 uitzonderlijk goede en bevlogen muzikanten, 2 fantastische zangeressen en 2 geweldige zangers bezig met hun passie, het maken van muziek. Verder worden er winterbeelden getoond van het prachtige gehucht Hållsta. Maar dat antwoord voldoet vaak niet. Mensen willen weten wat ze zich moeten voorstellen bij een suite van een uur.
Allereerst, vergeet de overeenkomst met een klassieke suite. Die voldoet aan allemaal regels m.b.t. het type dansen dat op welk moment moet worden opgevoerd. Daar lijkt het niet op. Bij het woord suite moet je veel eerder denken aan b.v. de parallel met een software suite, als je van het ene programma naar het andere switcht, waarbij alle data oproepbaar blijft in de verschillende programma omgevingen. De data kan worden beïnvloed in de ene omgeving, wat dan weer gevolgen heeft voor de andere. Of een suite woning, waarbij je van de keuken rechtstreeks de woonkamer inloopt, en daarna weer terug, maar dan via de eetkamer. Steeds een andere wederkerige omgeving.
De Hållsta Suite beschrijft het verhaal en de ontwikkeling van een Burn Out. Ieder van de 4 delen beschrijft een stadium van de ziekte. Beginnend met de twijfel over functioneren (No-one Will Hear This Song) afglijdend in deel 2 naar paniek en het kwijtraken van houvast (It Slips Away). Het derde deel beschrijft de lange weg naar herstel, de tijd die nodig is om anders naar de wereld te kijken (Patience). Zonder duidelijk moment in de suite belanden we in deel 4, waarbij er sprake is van herstel, maar met een merkbaar verschil m.b.t. het leven voor de burn out (Survive Another Day). Het mooie van de gekozen vorm is dat thema’s als zelfverzekerdheid, angst, liefde e.d. natuurlijk in alle 4 de delen voorkomen, maar door de kleur van de omgeving van elk van de delen soms niet of nauwelijks meer als zodanig herkenbaar zijn.
Omdat de componist assosiatief schrijft, heeft hij aan dit hele verhaal typische metaforen toegevoegd, om de inspiratie voor het schrijven verder te kanaliseren. De extreme winter van Hållsta, een dorpje vlak onder de poolcirkel stond vaak model voor de keuzes die zijn gemaakt. De componist liet zich b.v. inspireren door nooit bevriezend bewegend water. Vogels die daardoor in leven blijven. De oases van warmte in een vijandig koude omgeving. Maar ook de enorme transformatie van de rommeligheid van pas geoogst bos, naar de strakke schoonheid van hetzelfde gebied onder een dik pak sneeuw.
En, minder romantisch, heeft de componist natuurlijk rekening te houden met het big band idioom, de kwaliteiten van Stageband Jazz Orchestra en de rekbaarheid van ritmes en harmoniën. Natuurlijk op zoek naar randjes, maar ook zeer nadrukkelijk voortbordurend op de traditie. De suitevorm stelt de componist in staat zeer sferische frases te schrijven, waarin ook de veelkleurigheid van een moderne big band tot zijn recht komt.
Hopelijk verstevigt dit verhaal ieders nieuwsgierigheid, zodat we straks tijdens de 4 concerten flink wat publiek mogen verwelkomen. Want muziek is pas muziek als iemand het hoort.