Beter wordt het niet, althans niet merkbaar. Natuurlijk groei je door als muzikant, en neem je regelmatig de tijd om je technieken of toonladders eigen te maken. Maar het gevoel helemaal vrij te zijn in de conversatie die muziek heet, dat is het beste wat er is. En de laatste jaren tip ik steeds vaker dat ultieme doel aan tijdens mijn muziekbeleving. Natuurlijk, dat zijn kleine momenten in een avond vol muziek, maar die momenten zijn wel zo bijzonder, dat ik er erg van geniet. Het begint al met een ritmisch klik met de drummer, dat hoeft niet steeds dezelfde drummer te zijn, het moet er één zijn die op dezelfde golflengte opereert als ik. Vervolgens moet er een harmonische man zijn, gitarist organist, veganist of pianist die dezelfde taal spreekt als ik. Dat moet dus iemand zijn met wie ik veel heb gespeeld, zodat we elkaars kringelpaadjes kennen en snappen. En we hebben 1 of meer begenadigde solisten nodig, die de leiding neemt. Als aan die voorwaarden is voldaan, dan kunnen de ogen dicht en alle hersencellen op muziek. Afgelopen zaterdagavond was zo’n avond. Eigenlijk wil je dan niet pauzeren, maar gewoon door. Alles uit het hoofd, en dan ook zo uit het hoofd, dat je niet hoeft na te denken. De progressies komen gewoon, als vanzelf. Enigste dissonant kwam van de Groninger politie, die oprecht vond dat we onze spullen lopend van huis mee hadden moeten nemen, i.p.v. de auto 5 minuten op de Vismarkt te zetten. Ach Nederland o Nederland.